Een eerste deeltje "Oudenaarde in oude prentkaarten" verscheen in 1972.

Dit tweede deel is vooreerst bedoeld als een volwaardige en zelfstandige uitgave, die evengoed los van nummer één een quasi compleet beeld geeft van het "oude" Oudenaarde "intra muros" uit grootmoeders tijd. Voor wie reeds het eerste deel bezit is dit een degelijke aanvulling. Er werd door de auteur gezorgd dat geen identieke prentkaart of foto voor een tweede maal werd gereproduceerd.

De themata die erin behandeld worden, lopen uiteraard parallel met die van de vorige uitgave. De monumentale en officiële gebouwen komen aan bod, de straatbeelden, de panorama's, het volksleven. Nieuw hierin zijn oude foto's van het oude, verdwenen Jezuïetenklooster, de oude muziekschool, verdwenen privé-architectuur en weinig gekende opnamen van vergezichten. Het accent werd gelegd op wat de laatste decennia werd gewijzigd: de straattracés rechtlijnig gemaakt, het tracé van uitstekende gebouwen weggewerkt, zoals op de Markt aan het Hospitaalstraatje, zoals aan de Brood-straat aan de tweemeulen, zoals aan het Park in de Lindestraat en het café "De Diamant". (Van dit laatste vonden wij geen foto.) De aandacht ging naar wat verdween: de fontein van het Jezuïetenplein, het kasteel van Bourgondië aan de Schelde, het oude minderbroedersklooster vlakbij de St.-Walburga, de huizen van de Kleine Markt, de monumenten voor de gesneuvelden op de Markt en aan het Begijnhof (naar het park in de "duvelse hof" op het Tacambaro, benaming in tegenstelling tot de "Engelse hof', waar het monument voor de Amerikaanse gesneuvelden is opgericht), de kiosk op de Markt, de vijflantaarns (naar het Liedspark) en alle gaslantaarns, de hekkens (bijvoorbeeld rond het beeld op het Tacambaro) in het algemeen, de pompkens voor stadswater, de "urinoirs", waarover gelijk in clochemerle heel wat literatuur   zou   kunnen  worden  gepleegd,  de kasseien,  de "kinderkopkens" en andere voorgoed verdwenen zaken.

Een onherstelbaar verlies op esthetisch gebied is het verdwijnen van de binnenwateren, die Oudenaarde zo picturaal maakten. In 1928 werd nog hevig gevochten voor het onheil dat de huidige sluis, stroomafwaarts de stad, aanbracht: de verzanding van de Burgschelde, waarvan navolgende tekst getuigt. De heer burgemeester verzekert den toestand reeds aan wie het behoort te hebben voor ogen gelegd en zal nieuwe voetstappen aanwenden opdat de schoonheidsoorden van onze stad tegen de verzanding zouden bevrijd worden. Helaas heeft de latere generatie, geconditioneerd door een andere mentaliteit, er anders over geoordeeld.

Om dit in beeld te brengen, werd de verzameling van het Oudenaardse stadsarchief aangesproken. Verder maakten wij dankbaar gebruik van de collecties van de heren P. Van Rechem, Thomaes, E. Vande Vijvere, P. Huysmans, H. Tulleken, L. Vande Fonteyne en M. Neufcour. Het leven in de eerste helft van deze eeuw werd mede bepaald door het verenigingsleven, dat zich in niet geringe mate concentreerde rondom de gebuurten en de verenigingen. De gebuurten hadden wel degelijk een sociale rol, bijvoorbeeld door onderlinge hulp en bijstand. Zo werd de brooduitdeling die "het officierskorps van de stad" voorstelde, langs de gebuurten verwezenlijkt. Elk gebuurte had zijn benaming, zijn vlag, zijn eigen werking. Wij citeren enkele voorbeelden: De Nederstraat had drie gebuurten, met de benamingen „de platte borse", "de blauwe kausse" en "het Huis van Oostenrijk". De Hoogstraat had er eveneens drie: "de Liefde", "de Papegaai" en "Top en Slinger". Die van de Markt werden naar de vier windstreken genoemd. De Krekelput koesterde de kenspreuk "Eendracht maakt macht". De Vrijheidsstraat moet wel het mooiste vaandel hebben gehad. Het werd gemaakt door het huis Haghenbeek en werd een oprecht ...