In Ze heten allemaal Mohammed komen zogenoemde allochtonen aan het woord. In het eerste hoofdstuk, ‘Vaders’, vertelt Khemaïs – ‘je mag ook Mohammed zeggen’
– over de onmogelijkheid hogerop te komen in de autofabriek waar hij al veertig jaar werkt. In het hoofdstuk ‘Moeders’ komt een aantal sterke vrouwen aan het
woord die ieder op hun eigen manier tegemoet proberen te komen aan de vaak tegengestelde eisen van familie,
maatschappij en cultuur. Het hoofdstuk ‘Kinderen’ gaat over de problemen van kinderen die opgroeien als
tweede-generatie-arbeidsmigranten. Naima bijvoorbeeld beschrijft de moeilijkheden, op de universiteit en op
straat, die zij ervoer nadat zij een hoofddoek begon te dragen en daardoor plotseling als minder Europees werd
gezien. Ze heten allemaal Mohammed is een fascinerend boek met een vaak pijnlijke actuele inhoud.