Silvester Takač (Đurđevo, 8. novembar 1940) bivši je jugoslovenski i srpski fudbaler i fudbalski trener.
Igračka karijera
Ponikao je u siromašnoj rusinskoj porodici sa devetoro dece koja su rano ostala bez oca (nastradao u fašističkoj raciji 1942) i sa bolesnom majkom koja je rano umrla. Silvester je imao 5 godina kada se porodica doselila u Novi Sad, gde je završio osnovnu školu i izučio krojački zanat, a kasnije je diplomirao na Višoj ekonomskoj školi.
Već kao učenik osnovne škole pokazao je veliko interesovanje za fudbal, pa je brzo preko igara na poljanama sa svojim vršnjacima dospeo do juniorskom tima Vojvodine. Njega su primetili tadašnji stručnjaci Vojvodine za rad sa decom Milivoj Drakulić i Franja Hirman, koji su ga ubrzo postavili i za kapitena talentovane mlade ekipe koja je pobeđivala skoro sve pritivnike na mnogim međunarodnim turnirima. Od 1954. do 1958. podmladak Vojvodine je sa kapitenom Takačem osvajao republička i savezna takmičenja, a zbog dobrih igara je dva puta nastupao za juniorsku reprezentaciju i jedanput za mladu reprezentaciju Jugoslavije.
Potom je nastupao za seniorsku ekipu Vojvodine, za koju je odigrao ukupno 426 zvaničnih utakmica sa 245 postignutih golova, od čega u prvenstvu 182 utakmice i 62 gola. Takač je sa svojim saigračima u sezoni 1965/66. osvojio prvu šampionsku titulu Vojvodine. Upravo je on bio jedan od najzaslužnijih za taj trijumf, odigrao je te sezone svih 30 utakmica i postigao 13 golova, čime je bio najefikasniji igrač u timu. Naredne sezone se još više proslavio odličnim partijama u Kupu evropskih šampiona, kada je sa Vojvodinom stigao do četvrtfinala, a on je bio najbolji strelac tima sa četiri gola. On je tada skrenuo pažnju inostranih menadžera na sebe i nakon dramatične majstorice protiv Atletika iz Madrida u osmini finala, kada je Vojvodina upravo Takačevim golom u produžecima prošla dalje, svoju karijeru nastavio u inostranstvu. Početkom 1967. prelazi u francuski Ren, pa je propustio dvomeč sa Seltikom u četvrtfinalu, gde je Vojvodina ispala nakon što je Seltik u revanš meču postigao gol u drugom minutu nadoknade i sa 2:0 prošao dalje, nakon 1:0 za Vojvodinu u prvom meču, a kasnije i postao prvak Evrope.
U Renu je igrao od 1966. do 1969, gde je u dve i po sezone odigrao 85 prvenstvenih utakmica i postigao 37 golova. 1969. prelazi u belgijski Standard iz Liježa, gde je proveo narednih 5 godina i 1974. završio igračku karijeru. Sa Standardom je dva puta uzastopno bio prvak Belgije (1970, 1971) i dva puta finalista Kupa, a takođe sa 5 postignutih golova u Kupu evropskih šampiona u sezoni 1971/72. delio mesto najboljeg strelca sa još dva igrača. Uz igranje Takač je završio fudbalsku školu Sepa Herbergera i stekao diplomu trenera, a potom i diplomu profesionalnog instruktora fudbala.
Trenerska karijera
Trenersku karijeru je počeo 1975. u nižerazrednom nemačkom klubu DJK Konstanca, gde ostaje do 1978. Zatim je od 1979. do 1982. vodio belgijski Lijež, a od 1982. do 1984. bio pomoćnik trenera u Kelnu. U sezoni 1984/85. je vodio Sošo, 1986. je kratko bio trener Rasinga iz Pariza, a 1987. se vraća u Sošo, koji je pre njegovog dolaska ispao u Drugu ligu. Takač je već u prvoj sezoni (1987/88) zauzeo prvo mesto u Drugoj ligi i vratio Sošo u Prvu ligu, a iste sezone je stigao i do finala Kupa Francuske, gde je Sošo izgubio na penale. Naredne dve sezone sa Sošoom je zauzeo četvrto mesto u Prvoj ligi, a klub je igrao i UEFA kup. 1994. silazi sa trenerske pozicije u Sošou, nakon ukupno sedam i po sezona provedenih u klubu. 1996. postaje trener Nice, sa kojom u sezoni 1996/97. osvaja Kup Francuske, ali klub takođe iste sezone ispada u Drugu ligu, pa je na kraju sezone smenjen. U Nicu se ponovo vratio 1998, ali se zadržao kratko.
2001. odlazi u Maroko, gde je postao trener šampiona Radža Kazablanke. Iste godine prelazi u tunišanski Sfaksien, gde 2002. završava trenersku karijeru.
Reprezentacija
Dva puta je nastupao za juniorsku reprezentaciju i jedanput za mladu reprezentaciju Jugoslavije.
Za seniorsku reprezentaciju Jugoslavije je debitovao 10. aprila 1960. u utakmici kvalifikacija za Olimpijske igre sa reprezentacijom Izraela (1:2) u Beogradu.
Bio je član jugoslovenske reprezentacije na Olimpijskim igrama 1960. u Rimu, kada je osvojena zlatna medalja, a takođe i na Olimpijskim igrama 1964. u Tokiju.
Poslednji meč u dresu Jugoslavije je odigrao 18. septembra 1966. u prijateljskoj utakmici sa reprezentacijom Sovjetskog Saveza (1:2) u Beogradu. Za reprezentaciju Jugoslavije je ukupno odigrao 15 utakmica, uz 2 postignuta gola.