Het kind zat daar maar en kneep zijn ogen een beetje dicht. Een kleine, onmerkbare aanwijzing van een instortend wereldbeeld voor de rest van het gezin. De reactie van de aalmoezenier, die ondanks de herhaalde waarschuwing van de radio bij wijze van spreken één of twee stappen naar rechts deed, had op dat moment tegendraadser kunnen zijn... omdat het deel uitmaakte van een poging om uiteindelijk in ieder geval de voortzetting van de "7 stappen om de Verlosser op te roepen" te garanderen. Of dit en de stappen die zo snel mogelijk volgden (zes natuurlijk) in overeenstemming zouden zijn met wat was gehoopt, kon de dienaar van God, die al voor de helft in de greep was van voormortale rigor mortis, niet beoordelen. De stemmen uit de hoorn van het volk waren inmiddels voor wat de tiende keer moet zijn geweest herhaald - toevallig begroette de spreker het derde uur van de nieuwe dag met een diepe, trillende stem - en de waarschuwingen bereikten zijn trommelvliezen slechts in fragmenten ... hij had de hoop allang opgegeven om de tegenspraak van de in hoofdstuk 16 genoemde Wrede van Shoak uit de zinnen te ontcijferen, de roerloze lichamen om hem heen spraken boekdelen - ondanks de verscheurde kelen . Maar meer viel er eigenlijk niet te verwachten - iedereen had zijn best gedaan en gefaald .............