Άνοια

by Panos Sakelis

"Δεν βαρθηκες να κρατς σημεισεις;" την ρτησε σιγαν ο Τομ. "Δεν βλπεις πως τποτα δεν αλλζει;" Η Κλαρη τον κοταξε και σε μια γωνι του χαρτιο της του γραψε Τρχω να πργραμμα μ' αυτ. Φοβμαι πως πλησιζουμε σε μια κρσιμη καμπ που θα πυροδοτσει μια ζοφερ πραγματικτητα. Ο Τομ δεν επε τποτα αλλ συνοφρυθηκε. Πρτη φορ η Κλαρη δεν τολμοσε να μιλσει ανοιχτ. Κτι γραψε κι αυτς σ' να χαρτ και με τρπο το σπρωξε μπροστ της. Με τρομζεις, ταν γραμμνο στο χαρτ. Τ φοβσαι; Η Να Υρκη καταρρει ακολουθντας ως να δυστοπικ ντμινο λες τις πλεις της υφηλου. Εναι 2035. Οι επιδημες και οι επιθσεις απ ιους χουν ξεφγει απ κθε λεγχο, ο καθνας κοιτει με φβο τον διπλαν του. Αυτ που κανες δεν γνωρζει μως ακμα, εναι τι η βροχ, εξαιτας της ξινης φσης της, μεταφρει καταστροφικς μολνσεις. ξω απ να νοσοκομεο στην βρεια μερι της πλης, στκεται μια γυνακα μεγλης ηλικας αδιαφορντας για την βροχ. Η νοσοκμα που την προσπερνει δεν δνει ιδιατερη σημασα. ταν μως η γυνακα καταρρει στη μση του προαλιου λος ο μηχανισμς του νοσοκομεου κινητοποιεται, ανακαλπτοντας πνω της παρξενα σημδια και μια ιδιατερη μορφ νοιας.