Lucia Długoszewski was a daughter of Polish immigrants and a would-be student of medicine who gave up everything to develop her artistic passions. A student of Edgar Varèse, seems to be one of the most interesting and the most forgotten of the New York school composers. The most noticeable aspect of Długoszewski’s works is their sound quality. Her sensitivity to sound was already visible in her early compositions such as Moving Space Theater Piece for Everyday Sounds which, in accordance with its title, utilized the sounds of everyday objects. In her scores Długoszewski would polished even the tiniest sound details. She could alter the type of articulation or dynamics every other meter, especially in parts for percussions. The composer layered instrumental plans of various dynamics, creating unique mixtures of sounds. This sort of changeability coupled with strong contrasts could lead to a fragmentation of the composition, but the abovementioned pulsating character of the music ensured the experience of a continuum.
Another characteristic feature of sounds used by Długoszewski is their instability. The composer particularly loved glissandi, trills, ricochets, short appoggiaturas, vibratos and multiphonics on wind instruments—and everything that blurs sounds makes them more ambiguous, simultaneously making them difficult to reproduce precisely. Musicians who worked with Długoszewski mention that she often improvised during rehearsals and introduced changes into scores. She also delivered notations at the very last moment. Perhaps this unpredictability was as much a part of the composer’s creative process as it was a desired aesthetic feature of her music?

Lucia Długoszewski to córka polskich imigrantów, niedoszła studentka medycyny, która rzuciła wszystko, by rozwijać swoje artystyczne pasje. Studentka Edgara Varèse’a stała się jedną z najciekawszych i najbardziej zapomnianych kompozytorek szkoły nowojorskiej. Aspektem, na który najczęściej zwraca się uwagę w twórczości Długoszewski, jest brzmienie. Jej wrażliwości na dźwięk dowodzą już jej wczesne utwory, jak Moving Space Theater Piece for Everyday Sounds, który – zgodnie z nazwą – wykorzystywał brzmienia przedmiotów codziennego użytku. W partyturach Długoszewski zwraca uwagę cyzelowanie najdrobniejszych detali brzmieniowych. Rodzaj artykulacji i dynamiki potrafi zmieniać się co miarę, zwłaszcza w partii perkusji. Kompozytorka nakłada na siebie plany instrumentalne o różnej dynamice, tworząc unikatowe mikstury brzmieniowe. Tak duża zmienność, przy operowaniu silnymi kontrastami, może prowadzić do fragmentaryzacji utworu, jednak wspomniana już wcześniej pulsacyjność tej muzyki zapewnia odczucie continuum.
Cechą charakterystyczną brzmień stosowanych przez Długoszewski jest także ich niestabilność. Kompozytorka szczególnie upodobała sobie glissanda, tryle, rykoszety, przednutki krótkie, wibrato i wielodźwięki na instrumentach dętych – a wszystko to, co niejako rozmywa dźwięk, sprawia, że staje się nieoczywisty, a jego wykonanie – czyni trudnym do dokładnego powtórzenia. Muzycy współpracujący z Długoszewski wspominają, że podczas prób często improwizowała, wprowadzała zmiany do partytur, a materiały nutowe dostarczała w ostatnim momencie. Być może ta nieprzewidywalność była tyleż elementem procesu twórczego kompozytorki, co pożądaną wartością estetyczną jej muzyki.