Tytuł oryginału:
O Evangelho segundo Jesus Christo
Tłumaczenie: Cezary Długosz
UNIKAT! Biały kruk!
Obrazoburczy tekst, za który kościół katolicki wyklął autora!
Z opisu na okładce:
Gdyby w dwudziestym wieku palono ludzi na stosach, zapewne w ten sposób skończyłby autor Ewangelii według Jezusa Chrystusa, powieści będącej głęboką i odważną refleksją nad dwoma tysiącleciami chrześcijaństwa. Narzucając sobie ostrą dyscyplinę narracyjną, Saramago konsekwentnie pokazuje Boga jako „czarny charakter”, zaś Jezusa jako dobrego człowieka sprzeciwiającego się Jego woli. Bóg jest uosobieniem złej, autorytarnej władzy żądnej krwi. Poczęty w wyniku cielesnego współżycia Józefa i Marii Jezus unaocznia ludziom zbrodnię, jaką Bóg wobec nich popełnił. Według autora tej nowoczesnej "Ewangelii" człowieczeństwo Chrystusa dotyczy wszystkich aspektów życia i dlatego związek z Marią Magdaleną, jedyną jego miłością, ma również tło erotyczne. Pomimo ostrości spojrzenia, zupełnie nowych tez i interpretacji, Saramago zdaje się nie przekraczać granic dobrego smaku. Ze spokojem i rozwagą próbuje wypełniać "białe plamy" biblijnych Ewangelii, podkreślając wielokrotnie subiektywność własnej wizji.
Najnowsza powieść José Saramago, który należy do najwybitniejszych współczesnych pisarzy europejskich, potwierdza, że sztuka pisania znakomitych powieści jeszcze nie zanikła.
José Saramago (1922-), pisarz portugalski, laureat Nagrody Nobla (1998). Droga Saramago do literackiego sukcesu była oryginalna. O ile przyznanie Nagrody Nobla w zaawansowanym wieku nie jest niczym dziwnym (Saramago miał wtedy 76 lat), o tyle zyskanie popularności w wieku 60 lat jest dość nietypowe, a tyle liczył sobie pisarz w chwili wydania powieści Baltazar i Blimunda (1982), która przyniosła mu światową sławę i która stała się kanwą libretta opery pt. Blimunda.
Dokonywane przez Saramago w powieściach eksperymenty formalne i językowe wielu czytelników przyjmowało przychylnie, ale byli i tacy, którzy krytykowali za nie pisarza. Zerwanie z tradycyjnymi sposobami narracji, interferencja mowy zależnej, niezależnej i pozornie zależnej, wymieszanie różnych planów czasowych, współistnienie obok siebie realizmu i fantastyki spowodowały, że pisarza uznano za postmodernistycznego destruktora narracji.
Charakterystyczne dla powieściopisarstwa Saramago jest także stosowanie gier intertekstualnych – w narracji pojawiają się cytaty literatury, nawiązania do poprzednich utworów pisarza, rozprawy metaliterackie, pastisze. Inspiracje tematyczne czerpie Saramago często z religii i historii Portugalii ujmowanej z dystansem, swobodą, dlatego nie można utworów tych traktować jako tradycyjnych powieści historycznych. Saramago podejmuje dyskurs z ojczystą przeszłością i narodowymi mitami. Także autor powieści O Ano da morte de Ricardo Reis (1984), A jangada de pedra (1986), História do Cerco de Lisboa (1989), Ewangelia według Jezusa Chrystusa (1991), Ensaio sobre a Cegueira (1995), sztuk teatralnych A Segunda vida de Francisco de Assis (1987), In Nomini Dei (1993), dzienników Cadernos de Lanzarote (1994).
Spis treści:
Gato
Seria:
318 str., oprawa miękka, format 145x205
Stan: b.dobry
Wyd.: Kantor Wydawniczy SAWW, 1992
ISBN: 83-85066-71-3