Alistair MacLean ŚLUZA
Wydawnictwo Da Capo Warszawa 1997, oprawa miękka, s. 320, stan książki dobry.
Tamę Haringvliet nazywano różnie, czasami wentylem, czasami główną śluzą Holandii. Blokowała ujście zalewu Haringvliet oraz wielu łączących się z nim szlaków wodnych. Późną wiosną i wczesnym latem, kiedy topniały śniegi w Alpach, w Niemczech i we Francji, trzymała w ryzach spuchnięte wody Renu. Vaalu oraz Mozy, kierując je za Rotterdam do Nowego Szlaku Wodnego, uchodzącego do Morza Północnego w Europorcie: potężne hydraulicznie napędzane wrota śluzy Haringvliet były wówczas zamknięte.
Kiedy poziom wody w Nowym Szlaku Wodnym wzrastał do tego stopnia, że przewyższał poziom Morza Północnego, otwierano tyle a tyle wrót i wodę spuszczano.
Jednak o tej porze roku. kiedy stan wody na rzekach osiągał najniższy poziom, głównym zadaniem Haringvliet było powstrzymywanie naporu Morza Północnego. Rezultatem zniszczenia najważniejszej śluzy w Holandii byłaby niewyobrażalna powód i, śmierć i spustoszenie.